Vriendinnen & ook nog werken

Zit ik dan, wéér, volledig in tranen in een hoekje van mijn bed weggekropen met mijn knuffel in mijn armen en laptop op schoot. Alles lijkt zo langs mij heen te leven. Mensen benaderen mij wel, maar toch ook weer niet echt. Ze vragen me om dan en dan te werken, maar delen me uiteindelijk ergens anders in. Alsof ze het mij niet gevraagd hebben, maar ik wel dat idee heb. Vriendinnen zien dat het slechter en slechter gaat, zien mij minder en minder en als ze me zien ben ik, niets. Een slap vod waar niets mee te bereiken valt, waar je tegen aan kunt lullen, maar waarbij toch niets binnenkomt. En nog vraagt nooit iemand zich af hoe het met mij gaat. 

Vriendinnen

Ze vragen me hoe het bij de dokter was, als ik ’s middags een smoes nodig had om naar huis te gaan. Met mijn antwoord ‘goed hoor’ nemen ze genoegen en gaan ze weer door. Ze vertellen mij verhalen en vragen of ik goed heb geleerd, maar het lijkt alsof het antwoord ze niet interesseert. Ze zien dat ik vecht tegen de tranen, vragen of het wel gaat, dan antwoord ik ‘nee’. Vragen wat er speelt zullen ze toch nooit doen.

Het schiet bij mij snel in het verkeerde keelgat als mensen zo ongeïnteresseerd zijn in anderen. Waar ik probeer altijd te vragen hoe het gaat met iemand, om goed op te letten bij wat iedereen te vertellen heeft en klaar te staan voor iedereen, lijkt het alsof me dit niet met dank wordt afgenomen (sorry als dat niet correct Nederlands is, heb wel wat beters aan mijn hoofd).

Ondanks hun onwijze desinteresse zijn het mijn vriendinnen waar ik onwijs om geef. Hoe krom het ook is, ik vind het eigenlijk klote dat ik dit zo over hen zeg. Want ze doen ook echt wel goede dingen, ik weet het alleen ook niet meer zo goed met mezelf.

Ik doe zo hard mijn best, ik probeer alles voor elkaar te krijgen, maar het gaat gewoonweg niet.  Het idee van school maakt me nog drie keer zo hard huilen en dan hebben we het denken aan vriendinnen nog niet gehad. Ik wil gewoon eens iets makkelijk kunnen, gewoon eens vriendinnen hebben die ook leuke dingen met mij willen doen en gewoon eens van al dit gedoe met mezelf af zijn.

Werken

Ik probeer mezelf naar mijn werk te loodsen, maar alleen het idee eraan maakt me al in tranen. De onduidelijkheid die er heerst, de hectiek, de vele beoordelingen en de mensen maken het voor mij allemaal erg lastig. Het is niet eens zo zeer dat ik de klanten eng vind, wat misschien wel logisch zou zijn, maar eigenlijk ben ik veel banger voor de reacties van collega’s en teamleiders. Doe ik het wel goed? Ben ik niet te afwachtend?

Ik snap niet goed of ik als ik moet werken, ik gelijk door moet lopen naar de kantine of moet ik soms eerst langs de servicebalie? En als ik dat deel dan heb overleefd, kan ik dan gewoon achter een kassa gaan zitten en die open gooien? Ik neem aan van niet, maar hoe het dan allemaal in zijn werking gaat, dat weet ik ook niet. Ik vind het doodeng en een sociale fobie maakt dit alles ook niet veel makkelijker.

Aanstaande zaterdag moet ik weer werken, vier uur om precies te zijn. Eén van de teamleiders had afgelopen zaterdag gevraagd of ik vrijdag wil komen, hierop heb ik ja gezegd. Dat er nu in het rooster staat dat ik alleen zaterdag moet werken, is moeilijk omdat ik niet zo goed weet hoe ik ermee moet omgaan.

Eerst vandaag therapie, dit rot gedoe maar eens bespreken. Hopelijk durf ik dan wel naar  mijn werk en weet ik hoe ik het ‘vrijdag-incidentje’ moet oplossen.