Gedachtespinsels 23 | Té hard hopen

Nee, geen té hard lopen. Overigens ben ik daar ook een ster in, iedereen loopt altijd te zeuren of ik eens rustig wil lopen, maar oké, ik dwaal af. Waarschijnlijk herkennen jullie het allemaal wel, je hoopt zo hard dat je geen tegenwind hebt op de fiets en toch heb je tegenwind. Dat heb ik dus bij alles wat ik té hard hoop. Ik heb er een beetje een hard hoofd in. Soms hoop ik zo hard dat iets niet zal gebeuren en telkens weer, gebeurd het dan juist. Is hier eigenlijk een verklaring voor? 

Vandaag had ik dus té hard gehoopt dat de inschrijftijd zou verplaatsen naar een tijdstip overdag, maar natuurlijk gaat dat dan niet gebeuren. Wat dus inhoudt dat ik mijn wekker kan zetten om vijf voor twaalf vannacht, om te voorkomen dat ik me nergens meer voor kan inschrijven. Het is toch wat, slecht geregelde boel.

Daarbij had ik té hard gehoopt dat ik waar ik me voor moet inschrijven, samen met vriendinnen zou kunnen doen. Ook hierin heb ik weer té hard gehoopt, want nee, ik mag lekker alleen.

Dan hebben we het nog niet eens gehad over het té hard hopen op een voldoende. En ook dat té hard hopen voor mooi weer, het té hard hopen op niet precies dan ongesteld zijn, het té hard hopen op uitval en het té hard hopen op het tegenkomen van een broek waar ik in één klap verliefd op ben, zijn dan nog niet eens aan de orde gekomen.

Misschien is het juist zo, dat we té hard hopen dat iets niet gaat gebeuren, omdat we eigenlijk al zeker weten dat het gaat gebeuren. Waarom zouden we anders zo hard hopen dat het niet gaat gebeuren? Omgekeerd is precies hetzelfde het geval. We hopen zo hard dat iets gaat gebeuren, eigenlijk enkel omdat we weten dat het toch niet gaat gebeuren. Als we namelijk al weten dat iets gaat gebeuren, hoeven we niet zo hard te hopen dat het gaat gebeuren.

Hopen jullie iets weleens té hard?