Het doet me meer

Ik voel je arm tegen die van mij, je tenen die door twee paar schoenen tegen die van mij branden. Je hand die tegen mijn been komt en hoe je lachend voorover buigt om wat uit je tas te pakken. Hoe je nu weer naar me lacht en we precies begrijpen wat we bedoelen. Het doet meer met me dan ik eigenlijk zou willen.

Liefde heb ik nooit zo begrepen eigenlijk. Hoe sommige meiden van het ene vriendje naar het andere vriendje hoppen, ook niet (in hoeverre dat liefde is natuurlijk, maar daar kan ik me moeilijk over uiten, als niet-ervaringsdeskundige). Meiden waren eigenlijk altijd over jongens aan het praten en natuurlijk over wie nu weer met wie had gezoend (en misschien ook wel verder was gegaan dan dat).

Een collegaatje van mij legde eerst iets aan met de teamleider Vers, toen de teamleider Winkel en toen met ‘gewoon’ een collega van haar ‘niveau’. Ik kan je zeggen, ze was goed begonnen en ging eigenlijk heel hard bergafwaarts qua jongens.

Hoe je me aankijkt als ik weer iets doms doe. Hoe je me altijd weer helpt om het op te lossen. Dat je me je aantekeningen aanbiedt en me helpt met opdrachten als ik het niet snap. Wat denk je dan? Wat denk je dan van mij?

Ik ben niet zo een makkelijk type als het liefde betreft. Ik ben niet snel verliefd en heb ook eigenlijk totaal geen behoeft aan het ‘verslinden’ van jongens. Wat dat betreft ben ik daar heel volwassen in.

Het risico om ‘afgekeurd’ te worden, weegt voor mij zwaar. Ik ben bang om verliefd te worden, om te moeten horen dat ik ‘het’ voor hem niet ben. Bang om mij zelf te geven, aan iets waar ik geen ervaring mee heb: liefde.

Je plaagt me, als reactie op mijn verontwaardigde gezicht, knipoog je naar me. Met dat ontzettend ondeugende lachje van je, onder het knipogende oog. Het geeft me een warm gevoel van binnen en nog steeds rest mij die vraag, is het voor jou meer? Net zoals ik voor jou meer voel dan alleen onze vriendschap?