Geluk en stoppen met bloggen

Ik had nooit durven dromen dat ik me zo goed zou kunnen voelen. Ik had nooit durven dromen dat ik nu zou staan waar ik sta. Toen ik dit blog begon, twee jaar terug, lijkt voor mij een eeuwigheid geleden. In de tussentijd ben ik slap geweest, zag ik het niet meer zitten, maar ben ik ook heel sterk geweest, ben ik gelukkig geweest en heb ik ontzettend veel steun gehad van jullie en de mensen die dicht bij mij staan.

Door dit blog heb ik in een moeilijke periode van mijn leven, dingen kunnen schrijven en delen met de wereld. Ik heb mensen het gevoel gegeven dat zij niet alleen zijn en dat ook zij normaal zijn. Wat ik vooral heel erg hoop, is dat ik mensen het gevoel heb gegeven, dat er hoop is. Dat er een tijd komt dat het beter zal gaan.

Met mij gaat het nu goed en daar ben ik trots op. Nog vaak genoeg denk ik terug aan die tijd dat het minder goed ging en word ik aan deze tijd herinnert door mijn littekens. Dit alles heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben en die littekens, die horen nu eenmaal bij mij.

Om het automutilatie hoofdstuk volledig te kunnen afsluiten, heb ik besloten om te stoppen met bloggen. Ondanks dat ik de laatste tijd niet heel veel aanwezig was in dit wereldje, hield het me veel bezig. Ik had het gevoel dat ik jullie updates verschuldigd was en het voelde niet goed dat ik daar geen tijd voor had.

Ik ga het blog niet verwijderen, in de hoop dat er nog steeds mensen zijn die zien dat het goed kan komen. Hoe diep je ook in de put zit.

Heel erg bedankt voor alle trouwe jaren, heel veel succes met de toekomst en vergeet niet te genieten!

Xoxo