Afspreken met vriendinnen & duizeligheid

Het is nog twee dagen -zondag geschreven- bij mij weg, maar ik voel het nu al kriebelen. De dingen die ik eerst bedacht had, worden het niet. Maar ik hoop dat het een leuke middag en avond gaat worden. Op het moment twijfel ik of ik wel zou moeten gaan, ik voel me best rot. Erg duizelig, moe en hoofdpijn. En kriebels in mijn buik. Misschien dat ik mezelf er even bij moet neerleggen en moet stoppen me druk te maken over tijden en de rest. Kop op, het is pas over twee dagen, misschien ben je dan wel helemaal weer fit.

Waarom ik winkelen zoveel mogelijk vermijd

Lange tijd ben ik ervan uitgegaan dat ik de enige was, die plekken die onbekend zijn vermijd. Tot een bepaald moment heb ik er nooit bij stilgestaan, dat meer mensen tegen dit probleem aanliepen, dat er meer mensen zijn die zich belabberd voelen op onbekende plekken. Eigenlijk heb ik een hele tijd stilgehouden, tot het mij echt te veel werd en ik tegen mijn moeder heb verteld hoe ik me voel op onbekende plekken. 

In tranen

Kan als schokkend worden ervaren.

Terwijl de tranen over mijn wangen stromen, probeer ik op te staan. Snel genoeg merk ik dat dit onbegonnen werk is, ik ben weer eens veel te duizelig. Dus laat ik me maar weer neerploffen. Mijn telefoon ligt naast me en in een opwelling pak ik hem op, ontgrendel hem en open mijn WhatsApp. Starend naar de vijf bovenste contacten, haal ik diep adem en leg mijn telefoon weer weg. Dit heeft geen nut.

de negende van oktober

Kan het nog even wegblijven? Of gewoon nooit zover komen? Het intakegesprek, waar ik zo lang op gewacht heb, maar nu eng dichtbij komt. Op het moment is het mij allemaal te veel, de stress die door de drukte al enorm toe was genomen, komt nu wel in de buurt van zijn hoogste punt. Ben bang voor de gevolgen die mij te wachten staan.