Een lach is niet alles dat telt

Dit wordt een heel persoonlijk blog, dat ik vorig jaar aan mijzelf schreef. Ik heb hem nooit durven publiceren, maar denk dat ik daar nu wel klaar voor ben. ‘Aan mijzelf’ is een nieuwe categorie, waarin ik blogjes zoals deze zal gaan publiceren. Dingen die ik aan mijzelf schrijf, hopend dat ik daar zelf wijzer van zal worden. 

Graag waarschuw ik jullie dat het als heftig kan worden ervaren, ik hoop dat jullie hier rekening mee houden. 

Je bent, op het moment van schrijven, een vijftien jarige kletskous. Een jonge, drukke, en ook gezellige meid. Als ik vraag aan vriendinnen (de namen zijn eruit gehaald) om jou te beschrijven, dan komen deze dingen standaard voorbij (ik citeer letterlijk): ‘altijd op tijd’, ‘betrouwbaar’, ‘organisatorisch’, ‘behulpzaam’, ‘heeeeeel lief’ en ‘waarschijnlijk de enige vrouw met richtingsgevoel’, dat laatste met een flinke knipoog. Diep van binnen weet je dat ze gelijk hebben, al voelt dat eigenlijk nooit zo. Je kan er meestal niet zo goed tegen, als vriendinnen deze dingen tegen je zeggen. Iets wat ze nog schattig vinden ook.

Geniet ervan

Mijn blog voelt zich een beetje verwaarloosd, een gevoel waarvan ik hoop dat jullie het niet hebben. Toch voeg ik er nog maar even aan toe, dat jullie het zeker niet persoonlijk moeten opvatten, want zo bedoel ik het zeker niet. Misschien verwaarloos ik niet zo zeer mijn blog en jullie, misschien verwaarloos ik mezelf ook wel op bepaalde punten. Zo zou ik voor mezelf op moeten komen, zou ik mezelf weleens een complimentje kunnen geven en boven alles zou ik mezelf het leven waard moeten vinden. Hoe doe je dat nou, als je het daar niet mee eens bent?

Cijfers, twijfels en weglopen

Het valt me van mezelf tegen, de cijfers die ik voor afgelopen toetsweek heb gehaald. Ze laten mij twijfelen aan mezelf, aan mijn kunnen. Ondertussen weet ik dondersgoed dat ik er onwijs goed voorsta in vergelijking met mijn klasgenoten en dat ik niets te klagen heb. Toch vind ik het maar niets om te zien dat mijn gemiddeldes met gemiddeld 0,3 naar beneden kelderen, zo vlak voor het examen. Wat eerst dikke zevens waren, zijn ondertussen gedaald tot net zevens. Dan kun je wel zeggen, een zeven is een zeven, maar mijn cijfers worden pas na mijn examen afgerond. Dus pas als de cijfers van mijn Centraal Examen er bij zijn opgeteld.

Gedachtespinsels 22 | Een meid & meisje in één

Zit ik dan. In mijn veel te oude en dus strakke skinny, die ik nog enkel draag omdat ik hem zo mooi vind en omdat ik hem gewoon niet weg wil doen. Een broek met een verhaal, een broek waarvan ik soms meer houd dan van wie dan ook. Wat klinkt dat stom hè? Het zit me allemaal wel mee hoor, alleen niet op de manier waarop ik het zou willen. Samen met mijn vriendinnen heb ik de grootste lol, maar als ik dan thuis ben, voelt het gewoon alsof die plezier er nooit is geweest. Alsof de plezier er nooit had mogen zijn. 

Vriendinnen & ook nog werken

Zit ik dan, wéér, volledig in tranen in een hoekje van mijn bed weggekropen met mijn knuffel in mijn armen en laptop op schoot. Alles lijkt zo langs mij heen te leven. Mensen benaderen mij wel, maar toch ook weer niet echt. Ze vragen me om dan en dan te werken, maar delen me uiteindelijk ergens anders in. Alsof ze het mij niet gevraagd hebben, maar ik wel dat idee heb. Vriendinnen zien dat het slechter en slechter gaat, zien mij minder en minder en als ze me zien ben ik, niets. Een slap vod waar niets mee te bereiken valt, waar je tegen aan kunt lullen, maar waarbij toch niets binnenkomt. En nog vraagt nooit iemand zich af hoe het met mij gaat. 

Vervolg op ‘Je wordt ‘bedankt”

Wees maar niet bang, het zal geen serie worden! Niet dat ik weet waarom je daar bang van zou moeten worden. In het blogje, Je wordt ‘bedankt’, schreef ik over mijn dankbaarheid richting vriendinnen die ‘gezellig’ zonder mij hadden afgesproken. Uit dat blogje was wel te halen hoe laaiend ik erover was, maar ondertussen ben ik wat bedaard. Door de systeemtherapeut waar ik al een afspraak mee had, ben ik tot nieuwe inzichten gekomen.

Jeeej, vakantie…

En nu, nu ik vakantie heb, zou ik blij moeten zijn. Maar dat ben ik niet. Sinds maandagavond ga ik huilend naar bed en sta ik de volgende morgen huilend op. Op school weet ik het mooi droog te houden, als ik dan eenmaal thuis ben, ben ik niet meer te stoppen. Overal waar ik kom zou ik mezelf pijn willen doen, overal waar ik kom lijkt niemand ook maar een shit om me te geven. Overal waar ik kom lijk ik niet te bestaan.

‘Give a short description of yourself’

I am a… ‘A?’ Meer kan ik eigenlijk niet bedenken. Ik moet een cv schrijven voor Frans en één voor Engels. Met een korte omschrijving van mezelf. Ha. Daar ben ik echt bagger in, mezelf beschrijven. Wat moet je nou zeggen? ‘I am an enthusiastic person and a hard worker.’? Maar ik heb nog nooit gewerkt. 

“Waar slaat het op?!”

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, ik vind het helemaal nergens opslaan eigenlijk. Dat ‘uit de kast komen’. Net alsof al die hetero’s naar hun vader en moeder zijn gegaan ‘Pap, mam, ik val op het andere geslacht.’ Geef nou toe, slaat dat ergens op?

Niemand die het weet, ziet of merkt.

Eigenlijk is het vreemd. Wauw, ik val wel lekker met de deur in huis. Al die keren dat mensen de kans hebben om te zien hoe beschadigd ik eruit zie op het moment, vanbuiten en zelfs vanbinnen na al dat poëzie gedoe van de afgelopen maand.