Geluk en stoppen met bloggen

Ik had nooit durven dromen dat ik me zo goed zou kunnen voelen. Ik had nooit durven dromen dat ik nu zou staan waar ik sta. Toen ik dit blog begon, twee jaar terug, lijkt voor mij een eeuwigheid geleden. In de tussentijd ben ik slap geweest, zag ik het niet meer zitten, maar ben ik ook heel sterk geweest, ben ik gelukkig geweest en heb ik ontzettend veel steun gehad van jullie en de mensen die dicht bij mij staan.

3 Years later…

Ik schaam me op zich wel een beetje. Zolang niks van me laten horen, het lijkt bijna alsof ik terugval in mijn oude gewoonten. Dat is zeker niet het geval. Het probleem is eigenlijk dat ik het ontzettend, maar dan ook echt ontzettend druk heb. Vanavond even een update van mijn kant en ik zal hier en daar wat proberen bij te lezen. Heb je nou echt iets belangrijks te vertellen, laat het me dan hieronder even weten!

Nieuws, nieuws, nieuws!

Och wat een lange stilte heeft er hier geheerst zeg. Het was niet mijn bedoeling om mijn vakantie zo lang op te rekken, maar ik heb nog geen minuut stil kunnen zitten volgens mij. Mijn hoofd zit vol met nieuwe, leuke ideeën waar ik jullie niet te veel over kan vertellen. Ook mijn agenda staat helemaal vol…

Vakantie nummer hoeveel?!

Als dit berichtje online komt, ben ik weer eens op vakantie. Twee hele weken verdwijn ik weer uit blogwereld, met maar één doel: relaxen. Dat klinkt trouwens een stuk simpeler dan het in werkelijkheid is. De komende twee weken ben ik alleen via de mail te bereiken en zo nu en dan zal ik een kijkje nemen op mijn blog. Hele fijne vakantie iedereen!

 

vriendschappen van vroeger en depressies

Toen ik vorig jaar voor de keuze stond naar welk hbo ik zou gaan, was de keuze voor mij niet zo moeilijk. De opleiding die ik wilde doen, bevindt zich op drie plekken in het land en ik koos voor die ene met niet de langste, maar ook niet de kortste reisafstand. Waarom vragen mensen mij weleens. Ik vertelde hen eigenlijk altijd maar deels de waarheid, ‘deze school voelde het beste en iedereen was zo vriendelijk’. Tot gisteren, toen vertelde ik de waarheid.

Het leven zien als skiën

Het vangt me nog weleens, die dwang om op te geven.  Om alles uit mijn handen te laten vallen en het er gewoon maar bij te laten. Ik vergeet nu eenmaal weleens wat ik al heb bereikt en hoe hoog ik nu ben. Het leven vergelijk ik altijd graag met skiën. De langste tijd besteed je eigenlijk in de lift naar boven, om daarna weer heel hard naar beneden te kunnen skiën. Bovenaan of onderweg eet je eens wat, ga je er even bij zitten en geniet je van het uitzicht.

Opruimen

Nu het vakantie is, wil ik alleen maar orde. Geen chaos meer in mijn hoofd, maar ook niet meer in mijn leven én niet in mijn kamer. Opruimen is altijd iets waarbij ik snel weet op te geven. Een paar dingen verplaatsen en nooit echt tevreden zijn met wat ik heb gedaan. Eigenlijk maak ik er alleen maar een grotere bende van. Ik durf niet zo goed dingen weg te gooien, helemaal niet als deze schoolgerelateerd zijn. Je weet maar nooit wanneer je ze nodig kunt hebben. Maar waar laat je ze?

Gedachtespinsels 33|Zoveel leuks en tegelijkertijd bang

Als ik er alleen al aan denk, word ik er helemaal blij van. Ik heb zoveel leuke dingen gepland staan en al gedaan! Had ik echt even nodig zo na deze drukke en vooral hele hectische periode… Ik moet ook zeggen dat het ontzettend lekker is om weer even wat te kunnen schrijven. Mijn blog weer een beetje bij te werken en eigenlijk wil ik ook wat vernieuwingen doorvoeren. Een nieuwe header, misschien een nieuw thema en mijn ‘over mij’ pagina eens wat bijwerken. 

Hopen…

De tentamens zijn achter de rug, gisteren heb ik de laatste gehad en op het moment ben ik ontzettend moe. Volgens mij ben ik nog nooit zo ontregeld geweest in mijn dagritme. De afgelopen weken heb ik zoveel in de boeken gezeten, dat ik nauwelijks de tijd heb gehad om jullie op de hoogte te brengen van de stand van zaken. Om me voor te schamen! Maar uiteindelijk was dit alles voor een goed doel, overgaan naar leerjaar 2.

Het doet me meer

Ik voel je arm tegen die van mij, je tenen die door twee paar schoenen tegen die van mij branden. Je hand die tegen mijn been komt en hoe je lachend voorover buigt om wat uit je tas te pakken. Hoe je nu weer naar me lacht en we precies begrijpen wat we bedoelen. Het doet meer met me dan ik eigenlijk zou willen.