Gastblog | A new chapter

Dit is een anoniem gastblog.

Het is op dit moment bijna een jaar geleden dat ik terecht kwam in een depressie. Ik kan het bijna niet geloven dat het al zo’n lange tijd geleden is. Het voelt zo nu en dan nog steeds als de dag van gisteren. Sinds de zomervakantie vorig jaar ben ik terecht gekomen in een zware depressie. Ik kan me geen tijd herinneren waarin ik wel positief over mezelf ben geweest, maar het was nog nooit zo heftig als het afgelopen jaar.

Eerder kwamen zelfmoordgedachtes één keer in de zoveel tijd hun kop opsteken, terwijl het de afgelopen tijd (bijna) dagelijks was. De haat die ik heb over mezelf, werd alsmaar groter. Als ik geen vriendinnen kan houden, ben ik het niet waard om hier te zijn. Als mijn beste vriend en ex, die ik 100% vertrouwde, me zomaar kunnen laten vallen, wat heeft het dan nog voor zin? Het was bijna alsof ik me erin vast beet dat ik niet op deze aarde thuishoorde. Onschuldige, goede mensen overleden aan kanker, waarom zij wel terwijl ik er eigenlijk wel klaar mee ben? Waarom kunnen zij dan niet mijn leven overnemen aangezien zij wel willen blijven leven?

School werd een dagelijkse confrontatie, die ik maar zo nu en dan durfde te maken. Ik had het idee dat iedereen op m’n voorhoofd las dat ik raar was en dat ze niet met me om moesten gaan. Ik werd toch niet gemist, dus wat was de meerwaarde van in de klas zitten? Bovendien ben ik ook nog eens een enorme perfectionist, en kon ik het niet hebben dat mijn cijfers daalden en ik ook nog eens de kans zou hebben op een jaar overdoen vanwege mijn enorme absentie-lijst. En ergens weet ik wel dat mijn cijfers prima zijn, maar een 6 is voor mij gewoon te laag.

Ik liep bij een psychologe en ik heb nog altijd hulp thuis, om me dat extra zetje te geven om ’s ochtends toch de stap naar school te maken. Als je me zou kennen, zou je weten dat ik het liefst gewoon niet om hulp vraag, puur omdat ik het idee heb dat ik dan zwak ben, vroeger huilde ik bijvoorbeeld alleen op mijn kamer, zonder dat mijn ouders erbij mochten zijn, zij mochten mij niet zo zien. Ik loop dan ook voortdurend rond met een masker op, om zo geen argwaan te wekken. Toen ik vertelde in de klas waarom ik zo vaak afwezig was, liet ik voor het eerst dat masker zakken. Ik trilde op m’n benen en las een voorgeschreven brief voor vanaf mijn telefoon. De klas was nog nooit zo stil onder dat lesuur en vertelden me dat ze respect voor me hadden. Ik stond namelijk bekend als dat vrolijke meisje, niemand kan al dat verdriet en opgekropte pijn zien aan de buitenkant. Ik voelde me nog nooit zo naakt.

Maar sinds de meivakantie is er een knop om in mijn hoofd. Ik ben gaan sporten, iets wat ik normaal enorm haat, maar waar ik nu de positiviteit uit kan halen. Ook heb ik hard getraind om mee te kunnen op mijn werkweek naar Engeland, en ben stiekem best een beetje trots op die prestatie. School wordt ook steeds minder een struikelblok en ik durf voor het eerst weer eens positief vooruit te kijken. Ik ga zelfs over naar mijn examenjaar, I can’t wait!

Ik kan dan ook zeker niet wachten tot ik eindelijk alles kan doen waar ik zo van heb gedroomd: de hele wereld overreizen en mijn bucketlist (die me er ook zeker doorheen heeft gesleept) aan te vullen met geweldige herinneringen.

I’m finally starting a new chapter in my life.

---

Wil jij nu ook een gastblog schrijven? Dat kan! Stuur het blogje naar eachscarhasastory@gmail.com, vul het contactformulier in of neem een kijkje in deze blog.